Enkele jaren geleden tijdens een weekseminarie speelden we met zo’n 30 tal deelnemers het “wolvenspel”. Ieder kreeg een kaartje waarop stond welk personage je was. Ofwel was je burger, het glurende meisje, de heks…ofwel een wolf. De bedoeling van het spel was dat de burgers de wolven ontmaskerden door vragen te stellen, door het observeren van lichaamstaal en van gedrag… De wolven daarentegen moesten weerstand bieden.

Er waren vier wolven…en ja, inderdaad ik was er één van!

In het begin was het spel heel luchtig en het was gemakkelijk om elke ronde een burger uit te schakelen. Maar hoe langer het spel duurde hoe meer wantrouwen er kwam. Iedereen bespiedde iedereen…en de groep werd kleiner en kleiner.

Na een tijdje merkte ik op dat als de wolven het spel wilde winnen wij niet langer konden denken en doen vanuit de wolf, maar dat we het masker van burger moesten opzetten. Telkens er een wolf werd gepakt klapte ik dus hard mee in mijn handen en juichte. Op een bepaald moment moest ik om mijn geloofwaardigheid te behouden een andere wolf die zo goed als door de mand was gevallen er mee uit stemmen. Ze keek me recht in de ogen en dat voelde heel vreemd.

Helemaal op het einde waren we nog met drie. Tine die goed wist dat ik de wolf was, ik zelf (de wolf) en Inge die ondertussen een heel goede vriendin van me was geworden…

Op zo’n momenten kom je met jezelf in de knoop te liggen. Je wil winnen maar je wil de ander niet benadelen! Je kiest voor jezelf maar daarvoor moet je de ander pijn doen.

Arjuna, de held uit de Bhagavad Gita staat voor een soortgelijke keuze. Hij trekt met zijn leger ten strijde maar ziet op het front dat er in de linie van het vijandige leger aan de overkant familie en vrienden staan.

Wat te doen… wat in hemelsnaam te doen?

De oplossing is zeer simpel wanneer je de zaken bekijkt vanuit een onpersoonlijk standpunt. De dingen zijn zoals ze zijn en uiteindelijk bestaat er geen goed of slecht. Er bestaat enkel geloof in wat goed is of wat slecht is. Ons geloofssysteem is datgene wat we denken en wat we geloven dat waar is voor onszelf.

Zo had ik ooit iemand in coaching die zeer moeilijk tot rust kwam. Telkens ze een pauze nam begon een stemmetje te mopperen dat er nog een hele hoop werk te doen was. Bij nader onderzoek bleek dat ze was opgevoed in een gezin waar met hygiëne niet zo nauw werd omgesprongen. De onderliggende overtuiging dat “vuil” slecht was en dat het ten alle koste moest geweerd worden zorgde ervoor dat ze zichzelf geen rust gunde (ook al nam ze rust en pauzes) waardoor ze lichamelijk en mentaal onderuit ging. De oplossing lag niet in doen (rusten in dit geval) maar wel in het bewust worden van haar overtuigingen.

Geloofssystemen blootleggen, dat is wat we doen in coaching. Alles maar dan ook alles in vraag stellen zodat je vrijer kan leven vanuit wie jij bent.

Wie meer informatie wenst kan alvast geheel vrijblijvend de persoonlijke vragenlijst aanvragen waarop we ons baseren bij een coaching traject. Dit kan via contact op de website of gewoon door reply op deze mail.

Net voordat Alice het grote monster zal bestrijden twijfelt ze… Ik ben te klein, ik ben niet sterk genoeg, ik kan het niet, waarom ik… Alice beseft nog niet dat alleen zij de monsters in haar verhaal kan verslaan. Maar niemand zet haar onder druk. Want het is uiteindelijk Alice die haar eigen verhaal (be)leeft. Dan zegt de koningin iets waardoor het allemaal helder wordt :

" “Alice, je leeft niet om anderen te behagen. Het moet je eigen keuze zijn!”              Uit de film Alice in Wonderland
"